Norinin Evi

Diğerlerinin sessizliğini görünce birşey eklemeyeceklerini düşündü.Ekleselerde bunu yarın söylerlerdi zaten.
Sebastian'a bir bakış attı.Onlara kapıyı gösterecekti.
"Yarın normal görünümünüzden farklı giyinin.Farklı tarz saç toplama farklı giysiler falan.Belki beni tanımıyorlar lakin siz aranan suçlularsınız.Özel uçakla yola çıkacağız tahmin edildiği gibi.Öyleyse bu minik buluşmamız sonlanıyor.Taiganın dosyalarını okuyacağım.Cryptoyla ilgilenmeyeli çok oldu.Tembel görünmek istemiyorum!"
Geleceği,umudu ve tamamiyle isimlerine yakışan "Işık"larını gidişini seyretti.
Gittikleri gibi kendini koltuğa bıraktı.
"Daha büyük bir rezillik olamazdı..." diye iç çekti.

Sebastian genç hanımlara kapıyı gösterdi.Arkalarından kapıyı kapatınca Norinin yorgun inleyişlerini dinledi.Ne kadar yıl geçsede o hala bir çocuktu.Başından geçenler kesinlikle yaralayıcıydı.Nori bunu olgun biri gibi atlatmıştı.
Salona yeniden girip koltukları düzeltti.
"Bu iş sizi çok yoruyor olmalı.Size sıcak bir kahve doldurmamı ister misiniz küçük efendi?"
Koltukları düzeltince Norinin arkasına geçti.Kıyafetindeki buruşukları elinden geldiğince düzleştirdi.Eğer Nori şımarık bir çocuk olsaydı onun için bu gibi şeylere katlanmazdı.Nori yakalandığı zaman muhtemelen oda idam edilecekti.
Saçlarını düzeltirken Norinin ateşini kontrol etti.
"Sabah soğukta çok kaldınız.Zaten yeni hastaneden geldiniz.Yeniden hastaneye kaldırılırsanız Eiyou ne yapacak?"
Eiyou... Noriyi derinden vurmanın bir şekliydi.Eğer onu bir uşak olarak dinlemesse Eiyou için dinlerdi.
Ona sabahta eve girmesini söylemişti.Tabi Nori onu dinlememişti.Bahçesini çok seviyordu.Narin bir bedeni vardı.Çabuk incinirdi.Bu yüzden Sebastian onu uyarmassa kendisini suçlu hissederdi.Belki şımarık bir çocuk değildi ama kesinlikle dik kafalıydı.

Sebastian aslında haklıydı.Yorucu bir işti ancak hedefi için değerdi!
Sebastian'nın kahve teklifini düşündü.Lezzetli geliyordu kulağa.Ama o sade kahve sevmezdi.Tabi sımsıcak sütlü bir kahve -yata çikolatalı süt- iyi gidebilirdi.Yarın zaten at gibi koşturacaktı.Bugün sakin geçen son günü sayılırdı.
"Tabii... Sıcak bir kahve iyi giderdi doğrusu... Ancak bilirsin.... şuu -ne derlerdi... bak dilimin ucunda... off sütlü olsun işte!" diyerek geçiştirdi.Sebastian zaten onun hangi çeşit kahveden hoşlandığını bilirdi.
Sebastian omuzlarındaki buruşuklukları düzeltirken masaja ihtiyacı olduğunu fark etti.Sebastian'ın hareketleriyle gevşerken hastalık lafını duydu.O kapanan gözleri biranda açıldı.
"Yoo yoo birdaha asla ilaç içemem.... Ayrıca soğuk aldığımı kim söylemiş.Ben o kadar kolay hastalanan biri miyim ki?!" dedi.Ses tonu olabildiğince kendini beyenmişçeydi.
Hastalanmak istemezdi tabii fakat Sebastianın o limonlu bitki çaylarından içmekte istemezdi.Yüzünü buruşturdu.
"Aklından ne geçiyor bilmiyorum fakat sakın tahmin ettiğim şeyi kahvenin yanında yapma oldu mu yaşlı bunak!" dedi kafasını deri koltuğa gömerek.

Elleri omuzlarındayken ki mıyışıklığını görünce rahatlaması için kahveye değil masaja ihtiyacı olduğunu anladı.Gülümsedi ve omuzlarını ovmaya başladı.
"Siz kötü olursanız Eiyouyu kim yönetecek? Ateşiniz yok.Tabi inkar edemessiniz ki bünyaniz çok güçsüz.Muhtemelen bu gece ateşleneceksiniz."
Onun hasta bir şekilde yataklarda yatmasını istemiyordu.Onun acı çekmesini görünce sanki kendi çocuğu acı çekiyormuş gibi oluyordu.Kendi çocuğu uzun yıllar önce ölmüştü.Ve sevgili karısıda öyle.Bu yüzden Nori onun minik Rick'i gibi seviyordu.Rick yaşasaydı büyük ihtimalle Noriden 9-10 yaş büyük olurdu
Geçen seneler boyunca her hastalanışında onu sabaha kadar beklemişti.Bir keresinde arabaları trafikte takılmıştı.Oda Noriyi sırtına alıp hastaneye yetiştirmişti.Yada bir çatışmada yaralandığı zaman Sebastian Noriye kanını vermişti.Tıpkı bir baba ve oğul gibiydi aralarındaki bağ...
Omuzlarını uzun süre ovduktan sonra yerden bandanasını aldı ve Norinin kafasına bağladı.
"Eğer nane-limon çayının kokusunu sevmiyorsanız burnunuzu kapatırsınız olur biter..." dedi Norinin önünde eğilerek.Ona sıcak bir kahve hazırlamak için mutfağa yöneldi.Giderken son bir kaç kelime daha ekledi.
"Pekii, şimdi bitki çayını yapmayacağım.Ancak bana söz verin oldu mu? Bu gece yatmadan önce içeceksiniz."

Sebastian omuzlarını ovdukça daha da rahatlıyordu.
"Ahhh, eveet... Biraz da- eveet... Sebastian ellerin sihirli mi tanrı aşkına... ahh evet!" diye sayıklıyordu miyavlar gibi.
Rahatlamaya alışıyordu ki Sebastiandan o zehirli sözler geldi.Sanki nane-limonun laneti burun kapamayla geçerdi de...
"Madem çok meraklısın o kadar nane-limon kaynatmaya,kendine kaynat.Hem kim demiş o kadar hassasım diye.Eiyou başkanı bu kadar hassas olamaz!"
Nori Sebastianın sözlerini hakaret olarak algılamıştı.Güçsüz biri gibi görünemezdi.Dışarıdan mızmız bir suratı olsada içinden inanmadığı tanrıya gece ateşlenmemek için yalvarıyordu.Sebastiana karşı yenilemezdi.
Sebastian mutfağa doğru giderken sözden bahsettiğini duydu.
"Söz möz vermiyorum yaşlı bunak!!! Sözüde nereden çıkardın!"
Koltuğun derisini elleriyle sıkmıştı.Sinirle nefes verdi ve ekledi."
"Ayrıca ekstra şekerli olsun kahvem!"

---

"Sebastiaaan!!!" diye anırdı tüm sesiyle.Sesi zaten her zaman bağırmaya uygun bir sesti..Oda bağırmaya bayılırdı.Ancak bu sefer bağırmayı sevdiği için değil, acıdan kıvrandığı için bağırıyordu.
"Neredesin be bunak!!! Uşaklığını bil! Geberiyorum! Ulu Portakal Ruhu aşkına..."
Ne saçmaladığı hakkında tek bir fikri bile yoktu.Odasına giden koridorda sürünüyordu.Odasına giderken iyice fenalaşmıştı ve yere yığıldı.
Başı delicesine zonkluyordu.Karnı ağrıyordu.Buz gibi bir suyun içine atılmış gibi hissediyordu.Sebastianın haklı çıkmasından nefret etsede yine haklı çıkmıştı o herif...
"Özür dilerim anne sana pazardan tornavide alamadım..." diye yere vura vura inlemeye başladı.
Ateşlendiği zamanlar hep böyle oluyordu.Birleştirdiği iki kelime birbiriyle tutmuyordu.Acıya artık katlanamıyordu.Ellerini başına götürüp bastırdı.Dizlerini karnına çekmişti.
"Geçecek... Geçecek... Geçecek..." diye sayıklıyordu.

Sebastian Mutfakta diğer hizmetlilere yardım ediyordu.Evde biranda Norinin sesi yankılandı.Normal bir istektir diye düşünerek yavaş adımlarla merdivenleri çıkmaya başladı.Merdiven kenarındaki duvarlarda Norinin birbirinden acayip fotoğrafları vardı.Fildişi rengindeki duvarda bir gram bile iz yoktu.Hizmetliler her gün sabah akşam evi deli gibi temizliyordu.
Koridora adım attığı gibi dona kaldı.Nori yerde yatıyordu.Gözlerini sımsıkı yummuştu.Hissettiklerini anlayabiliyordu.
Koşarak Norinin yanına geldi.
"Küçük efendi!" Elini Norinin alnına koydu.Ateşler içinde yanıyordu adeta.Tıpkı bir çocuk gibiydi.... Sabah o soğuk havada öyle durmamalıydı.Norinin sayıklamalarını duyunca içi daha bir cız etti.
"Afedersiniz küçük efendi! Hepsi benim suçumdu..."
Noriyi kucağına aldı.Ateşi çok yüksekti.Kalbinin atışını duyabiliyordu.Nori kötü hissedince oda kötü hissediyordu.Noriye olan bağı inkar edilemezdi.
Odasına girince omzuyla ışığı açtı.Fıstık yeşili yatak örtüsünü ayağıyla kenara çekti.Zayıflığı nedeniyle tüy gibi olan Noriyi yatağa yatırdı.Hemen çekmecesinden en müsait bezi alıp yandaki yarım bardakta ıslattı.
Norinin perçemlerini kenara çekip alnına koydu.Gömleğinin düğmelerini açmaya başladı.Göğsüne elini tuttu.Hiçbir fark yoktu.Hemen doktoru arayacaktı.
Norinin rahat olduğundan emin olunca ev içi iletişim telefonunu açıp alt kattaki hizmetlilere haber verdi.
"Efendi Nori çok hasta! Elinizden ne gelirse yapın! Biriniz hemen acil özel doktoru arasın.Biriniz ise ateşdüşücü getirsin hemen.10 dakika içinde Norinin ateşi düşmezse duş aldıracağız! Anlaşıldı mı?"
Olumlu cevap alınca telefonu kapattı.Yeniden Norinin başına geldi.Üstündeki herşeyi soymaya başladı.Onun soğuk hissettiğini biliyordu.Acilen ateşini düşürmesi gerekiyordu.Eğer durumu düzelmesse yarımki operasyon ertelenecekti.Nori bunu hiç istemezdi.

Sebastian onu kucaklayınca güvende olduğu gibi bir his oluştu.Donuyormuş gibi bir soğukluk vardı içinde.
"Sebastian... Çok soğuk!" diye sebastianın önlüğünü sıktı.Başı şiddetini kesmiyordu.Terliyordu.Ancak o terleri boz gibi su olarak hissediyordu.Yatağına yatınca yorgana sarılacaktı ki Sebastian onu engelledi.O ısınmaya çalışırken Sebastian onu soğuktan öldürmeye çabalıyordu sanki...
"Üşüyorum Sebastian!" diye bağırdı.Evde birkez daha sesi yankılanmıştı.Beyaz çarşafı çekip buruşturuyordu.Başına koyduğu ıslak bezle biraz olsun rahatlık hissetti.Ama bu rahatlık birkaç saniye sonra geçiyordu.
Sebastianın telefona gittiğini görünce ellerini yumruk yapıp yatağa vurdu.
"Sebastian!! Gitme!" diye bağırdı.Ani hareketleri yüzünden ıslak havlu gözüne düşmüştü.
Tam tepesinde oda lambası vardı.Gözü ona dalıp gidiyordu.Başı dönmeye başlamıştı.Uyuşturucu kullanmış gibiydi.Kolunu kaldıracak hali kalmamıştı.Sabah yaptığı eşşekliğin bedelini sonuna kadar ödüyordu.
O soğukluk yetmiyormuş gibi Sebastian onu soymaya başlamıştı.Biranda canlandı ve onu engellemek için yumrukalrını savurmaya başladı.Hizmetliler gelince zar zor üzerindekileri çıkarttılar.Artık tekme atacak gücüde kalmamıştı.O iğrenç tadtaki şurubu zorla içirirken göğsüne bolca şurup dökülmüştü.
Sonunda bir hizmetli burnunu tuttu.Ağzından nefes almaya çalışırkende kaşığı soktular.Şurubun tadi dayanılmazdı.Tüyleri diken diken olmuştu.Heykel gibi dona kaldı.Bütün hizmetliler derin bir oh çekti.Nori her ilaç içişinde böyle bela çıkarırdı ortalığa.Yutkunduğu zaman tüm gücünü topladı ve bağırdı.
"Katil sürüsü gevur soylular!" Bu bağrışından sonra bütün gücü gitmişti.Git gide uykusu gelmeye başladı.İlaç bu kadar mı erken etkisini gösteriyordu yani?
Gözlerini kapattı.
"Sizinle yarın görüşeceğiz lanet olasıca böcekler..." dudakları kapandığı zaman çoktan uykusuna dalmıştı...

---

Sebastian Norinin odasının kapısına kulağını dayadı.Henüz uyandığını sanmıyordu.Gece o ilacı içtikten sonra hemen uyuya kalmıştı.Ama o kadar hizmetliyle anca içirebilmişlerdi o ilacı.İki kere kapıyı tıklattı.İçeriden hiç ses gelmiyordu.Suratında yine o bilindik sevecek gülümsemesi vardı.Kapıyı yavaşça açtı.Odanın perdeleri kapalı olduğu için içeride turuncu bir ışık vardı.Yatakta yarı çıplak yatan Nori'ye baktı.Mışıl mışıl uyuyordu.Açık ağzını kapadıktan sonra perdelerin yanına geldi.Odada yere düşen yastık ve yorgan yüzünden yürülmüyordu.Yastığın üzerinden geçtiği gibi perdeleri araladı.Sabahın o parıltılı gün ışığı odaya girmişti.Pencereyi açtı.Temiz havayı içine çekti.
Saat tam vaktine gelmişti.Nori acil durumlarda hızlı hazırlanırdı.Bu yüzden ona uyuma vakti vermişti.Yatağa yaklaştı.
"Küçük efendi Nori." diye seslendi hafif bir sesle.Birkaç kez daha tekrar etti.Noriden tepki gelmiyordu.Hafifçe eğildi.Elini omzuna koyup dürtmeye başladı.Sesini biraz daha yükseltti.
"Küçük Bey! Uyanmazsanız uçağı kaçıracaksınız!"
Bunu duyduğu zaman muhakkak uyanacağını biliyordu.
Arkasını döndü.Dolaba gidip en fazla kullandığı giysileri seçti.Dolabın en alt köşesindeki bavulu çıkartıp içine katlamayıp koymaya başladı.Bir bavul dolunca diğerine geçti.Nori asla 1 bavulla yetinmezdi.O kıyafetleri giymeyeceğini bildiği halde götürmek isterdi.Diğer hizmetlilerde yolculuk için çalışıyordu zaten.Yolculukta giyeceği kıyafetleri yatağın üzerine koydu.Dün gece ütüleyip hazırlamıştı zaten.Bavulları ellerine aldı.Yorganların üzerinden geçirip aşşağıya indirdi.Hizmetliler kapının başında ellerinde montlarıyla bekliyorlardı.Bavulları kapının yanına bıraktı.Noriyi beklemeye başladı.

Bütün halk binanın önündeydi.Basın üyeleri ellerinde kameralarla görüntü almaya çalışıyordu.Herkes aynı şeyi konuşuyorlardı.
Yeni yönetici Norinin tahta geçişi!
Nori beklenen konuşma için balkona çıktı.Herkes sevinç çığlıkları atıyordu.Sonunda adalet kazanmıştı.
"Dinleyin sevgili halkım! Bugünden sonra hepiniz rahat içinde yaşayacaksınız!"
"Küçük efendi!"
Görüntü buğulanırken halkta karanlıkta kayboluyordu.Yaşlı bir adamın sesinden başka hiçbirşey duymamaya başladı.
"Küçük Bey! Uyanmazsanız uçağı kaçıracaksınız!"
"Ne?!" diye bağırarak yataktan fırladı.Parlak günışığı gözünü almıştı.Ellerini gözlerine siper etti.İlk hangi uçak diye afallamıştı ancak daha sonra aklına büyük operasyon geldi.Suratında şapşalca bir gülümseme oluştu.Gece gördüğü rüyanın gerçekleşmesine çok az kalmıştı.
Güneş ışığına gözleri git gide alışıyordu.Gözlerini ovaladı.Hala biraz uykulu hissediyordu.Saatin kaç olduğunu bilmiyordu.Kollarını açarak derin bir şekilde esnedi.
Etrafına yarı açık gözlerle bakarken saat gözüne ilişti.Yarım saat kalmıştı.Yataktan fırladı.Sebastian nereye gitse peşinden koşuyordu.
"Neden bu kadar geç uyandırdın ki beni!!! Geç kalacağım!!! Ben sorumsuz bir başkan değilim!!!" kendi halinde bağrınırken ayağı yerde serili duran yorgana ayağı takıldı ve yüzüstü yere yapıştı.Kafasını kaldırdığında Sebastian elindeki iki bavulla aşşağı iniyordu.
"Sadece iki bavul bana yeter mi ki?" dedi kendini beyenmiş bir ses tonuyla.Sebastian odadan çıkınca ayağa kalktı.Üzerindeki pijamayı çıkarmak için allerini vücuduna götürünce çıplak bedeniyle karşılaştı.Dün gece Sebastianın onu bir çocuk gibi soyması geldi aklına.Beyaz yanakları kızarmaya başladı.Beyaz gömleğinin düğmelerini tek tek kapatırken Sayuri'nin onun hakkındaki düşüncelerini düşündü.Kesinlikle güzel bir imaj bırakmamıştı onda.Bugün,bütün o kötü imajı silmeyi planlıyordu.Normalda insanların düşüncelerini önemsemezdi.Mesela Cryptoya göre o şeytanın ta kendisiydi... Peki bu doğru muydu? Hayır!
Pantolonunu geçirirken aynada yansımasını gördü.
"Vay be! Gerçekten seksiyim!" diyerek kendine sulandı."Sayuri muhakkak bana hayran kalmıştır!"
Zaten kalmadıysada bugün kalırdı.Haince bir gülümsemeyle odadan çıktı.Merdivenden inerken hazır bekleyen hizmetlilerine baktı.Hepsi ciddi bir suratla hazır duruyordu.
"Dün o mükemmel harika kıskandırıcı bedenimi gördüğünüz için çok şanslısınız! Siz kızlar eminim bana hayran kaldınız ve gece rüyanızda benimle ilgili tuhaf fanteziler dolu rüyalar gördünüz.Siz iki herifte muhtemelen bütün gece ağladınız!Lakin lütfen olanları birisine anlatmayın."diyerek gömleğini düzeltti.Hizmetlilerin suratında bıkkın bir surat vardı.
Birinci hizmetliden ceketini aldı.İkinci hizmetliyse kravatını düzeltiyordu.Üçüncü hizmetli en yeni ayakkabılarını çıkartıp Noriye giydirdi.Dördüncü olan kapıyı açtı.Sebastian bovulları taşıyordu.
"Pekala, pekala! Bana dua edin kölelerim!" dedi ve hizmetlileri başından savdı.Dışarı çıktığı gibi buz gibi bir hava dalgası kendini hissettirdi.Şöförü arabayı evin önüne çekmişti.Motorun sesi duyuluyordu.Şöför kapısını açtı.İçeri girerken şöförünün alnına bir şaplak atıp kıkırdadı.
"Nereye gideceğini biliyorsun evlat."
ne kadar evlat desede şöförü ondan 9 yaş büyüktü.Araba sokağın sonunda kaybolurken hizmetliler ev sahibine el sallıyordu.